Epilog

3 LATA PÓŹNIEJ....

- Juliaaaaan! Pospiesz się, twój syn nie chce czekać!- wydarłam się, stojąc przy drzwiach i chwytając się za brzuch. Czekałam na Włodarczyka, który musiał akurat dziś zapodziać kluczyki.

- Już!

- Ja tu rodzę!- przypomniałam mu.

- No wiem, nie krzycz na mnie!- przybiegł z kluczykami i torbą. Nie wiem jakim cudem zaniósł mnie do samochodu, bo ważyłam chyba tonę jak nie więcej. Starałam się głęboko i miarowo oddychać. Wojtek pędził jak szybko tylko mógł do szpitala. Pomógł mi wysiąść z auta i skierowaliśmy się do środka. 

- Halo! Moja żona rodzii!!!- wydarł się głośniej niż ja.

- Ale po co pan tak krzyczy?- ze stoickim spokojem podeszła do nas pielęgniarka. 

- No niechże pani coś zrobi!- zażądał. Kobieta posadziła mnie na wózku i zawiozła na salę. Ból był nie do wytrzymania. Darłam się ile sił w płucach. Każda sekunda wydawała się mi torturą. 

- Już niedługo!- krzyknął do mnie lekarz.

- Obiecanki cacanki! Niedługo było 5 godzin temu! 

- Spokojnie skarbie- Wojtek ściskał moją dłoń.

- Spokojnie!- wkurzyłam się. Właściwie to nad sobą nie panowałam. Jeszcze nigdy nie wpadłam w taki szał. Przyciągnęłam go za koszulkę i spojrzałam groźnie.- Popatrz co ty mi zrobiłeś! Nienawidzę cię Włodarczyk! Nigdy więcej nie wpuszczę się do swojego łóżka! Żądam rozwodu! Zaraz dzwonie do prawnika!- wydzierałam się po nim, puszczając tego typu frazy przez godziny, a on to spokojnie znosił.

- Mamy go!- usłyszałam w końcu upragniony dźwięk jakim jest płacz dziecka- mojego synka.

- Już po wszystkim- uśmiechnęła się do mnie pielęgniarka. A ja z uśmiechem na ustach i łzami na policzkach, położyłam głowę na poduszce. 

- Proszę to wasz syn- po niedługim czasie, kobieta podała nam synka do rąk.

- O raju, jaki malutki- zachwycałam się.

- Mogę?- spytał nieśmiało Wojtek. Wziął swojego pierworodnego na ręce i na jego twarz wpłynął największy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Nie było dla mnie piękniejszego widoku na świecie niż ten, który miałam przed sobą- wspaniałego męża z naszym dzieckiem.

- Jest cudowny- spojrzał na mnie.

- Przepraszam, ale jeszcze musimy wziąć synka na badania- pielęgniarka wzięła dziecko od siatkarza i po chwili zostaliśmy sami. Wojtek pocałował mnie, a ja chętnie odwzajemniłam pocałunek.

- Już nie chcesz mnie wykastrować?- spytał ze śmiechem, a ja po chwili do niego dołączyłam.

- Przepraszam, nie pamiętam nic z tego co powiedziałam. 

- Czyli nie chcesz rozwodu?- droczył się ze mną dalej.

- Nie- uśmiechnęłam się lekko do niego i pożyłam dłoń na jego policzku.

- Kocham was nad życie, Maja.

- My ciebie też- zapewniłam. Przetrwaliśmy. Mimo wszystko. Los niejednokrotnie chciał nas rozdzielić, ale nie pozwoliliśmy na to. Nasz związek wydawał się czymś naturalnym. Nie wiem jak mogłam kiedykolwiek być z kimś innym albo wahać się, czy być z Wojtkiem. Odnosiłam momentami wrażenie, że urodziliśmy się tylko po to, być razem.

KONIEC


---------------------------------------------------------------------
Dziękuje za blisko 70 tyś wyświetleń, za 52 obserwatorów i mnóstwo komentarzy nie sądziłam, że kiedykolwiek osiągnę taki wynik ;) Dlaczego Epilog właśnie dziś? Bo minął dokładnie rok odkąd dodałam swój pierwszy post na siatkarskim blogu :3
Trudno mi się rozstać z tym opowiadaniem i bardzo mi miło, że nie chcieliście, by sie skończyło, ale wychodzę z założenia, że jeśli miałabym pisać tasiemca i to zepsuć to lepiej skończyć to teraz ;)
Będzie mi ogromnie miło jesli zajrzycie na kolejnego bloga:
only-i-want-is-you.blogspot.com
Tym razem bohaterka to samotna, młoda matka, która od życia dostaje same baty. Nie jest tym kim by chciała być, nie robi wielkiej kariery, nie pojedzie nagle do Spały, a ledwo wiąże koniec z końcem.
Pierwszy raz tutaj i ostatni proszę o komentarz, każdego kto to przeczyta ;) Może być nawet emotikonka ;)
Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy
Całuję <3 ( odpowiadając na komenatarz Wasz NIEZMIENNY <3)
Lemurek79