Rozdział 12

   Zasnęliśmy dopiero nad ranem. Nie miałam pojęcia co we mnie wstąpiło, ani co Włodarczyk ze mną robił. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywałam. Nigdy wcześniej nie było miejsca na "spontaniczny wypad" do innego miasta. Kiedyś wszystko miało swoje miejsce, wszystko było zaplanowane i poukładane. Teraz w moim życiu panował jeden wielki chaos, któremu nie potrafiłam się przeciwstawić.

   Obudziłam się dopiero przed południem. Przyjmujący w dalszym ciągu smacznie sobie spał. Podniosłam się z łóżka najdelikatniej jak mogłam, aby go nie obudzić i na paluszkach podreptałam do łazienki żeby wziąć prysznic. Gorąca woda wprawiła mnie w rewelacyjny nastrój. Na półce znalazłam żel pod prysznic czekoladowy. Uniosłam lekko brwi, w zdziwieniu. Ktoś miał świetny gust. Otworzyłam tubkę i powąchałam zawartość. Zapach był zniewalający. Nalałam trochę żelu na rękę i zaczęłam wsmarowywać w ciało. Tego poranka, każdy malutki szczegół przyprawiał mnie o uśmiech. Kiedy skończyłam poranną toaletę, czułam się rześko jak nigdy. Zeszłam do kuchni, żeby przygotować jakieś śniadanie. Zajrzałam do lodówki, wypełnionej po brzegi. Zdecydowałam się na prostu omlet z szynką i serem. Po chwili usłyszałam, jak Wojtek schodzi po schodach, jak podchodzi do mnie, a następnie poczułam jak zamyka mnie w swoich ramionach, a głowę kładzie mi na ramieniu.

- Wyspałeś się?- spytałam z uśmiechem.

- Ani trochę, jest stanowczo za wcześnie- odpowiedział, zaspanym głosem.

- Mogłeś jeszcze spać- powiedziałam ze śmiechem.

- Głód wypędził mnie z łóżka. Nieziemsko pachniesz- wymruczał mi do ucha. Zaczął składać pocałunki na mojej szyi. Odchyliłam głowę do tyłu i przygryzłam lekko wargę. Jego ręce, wkradły się pod moją bluzkę i błądziły po moim brzuchu. Odsunęłam go lekko od siebie i pokręciłam głową z uśmiechem.

- Panie Włodarczyk, nie ma pan dość?

- Ciebie, nigdy- powiedział i chciał mnie znowu pocałować, ale trochę samokontroli nam nie zaszkodzi, więc zrobiłam szybki unik.

- Brudne myśli o to od samego rana, nie ładnie, nie ładnie...

- Idę wziąć prysznic, Przyłączysz się?- spytał, ale w odpowiedzi pokręciłam głową.
   Po wspólnie spędzonym śniadaniu poszliśmy na spacer. Szliśmy w ciszy. Dla mnie to oznaczało jedno- ponowne myślenie nad tym co powinnam zrobić. Zachowywałam się jak samolubna suka. Raniłam ich oboje i wciągnęłam w swoje kłamstwa innych ludzi, którzy nie powinni być w to wmieszani. Po powrocie musiałam podjąć decyzję. To trwa stanowczo za długo.
- Co chcesz dzisiaj dzisiaj robić?- z zamyślenia wyrwał mnie głos Włodarczyka.
- A jakie mam opcje?
- Moglibyśmy pojechać na narty?- zaproponował.
- Zgoda, ale uprzedzam, że sporty zimowe to nie moja bajka.
- Nauczę cię, spokojnie, mała- mrugnął do mnie.
   Nie śpiesząc się, wróciliśmy do domku, a stamtąd pojechaliśmy na stok do Szczyrku. Wypożyczyliśmy sprzęt i wyciągiem ruszyliśmy na stok. Zmroziło mi krew w żyłach. Jak ja niby miałam bezpiecznie zjechać?! Stop! Nie dajmy się ponieść panice. Przecież nie będzie tak źle.
Próbowałam się uspokoić i odrobinę mi się to udało. Patrzyłam na ludzi jak zjeżdżali na nartach i jeden mężczyzna zaliczył niezłą glebę, a następnie przekoziołkował jeszcze kilka metrów. Posłałam przyjmującemu przerażone spojrzenie, a on bezceremonialnie zaczął się  ze mnie śmiać.
- Spokojnie, patrz wstaje, nic mu nie jest- objął mnie ramieniem i pocałował w skroń.
   Kiedy przyszło nam zjeżdżać, siatkarz przez kilkanaście minut tłumaczył mi jak skręcać hamować, trzymać pozycję i różne takie. Kolejne 10 minut zajęło mu nakłonienie mnie do pierwszego podejścia. Jak na początkującą poszło mi całkiem nieźle. Zaczęłam bardzo powoli w skutek czego, Wojtek czekał na mnie na końcu stoku kilka minut. Zjechaliśmy jeszcze kilka razy i szło mi coraz lepiej. Ostatni zjazd najbardziej zapadnie mi w pamięci. Chciałam trochę zaszaleć i nie wyszło mi to na dobre. Nabrałam za dużej prędkości i nawet Wojtek został w tyle. Niestety straciłam kontrole nad swoim ciałem. Przednią nartą zahaczyłam o coś, w wyniku czego poleciałam do przodu. Zaczęłam staczać się ze stoku.
- Wojtek!- pisnęłam. Zgubiłam po drodze kijki i jedną nartę. Upadłam ostatecznie boleśnie na tyłek. Syknęłam z bólu.
- Maja, nic ci się nie stało?!- obok mnie zmaterializował się przyjmujący.
- Chyba nic poważnego- powiedziałam, a on odetchnął z ulga i zaczął się ze mnie po raz kolejny śmiać.- Wstawaj, idziemy coś zjeść- pomógł mi się podnieść ze śniegu.
- Przepraszam, to chyba twoje?- podał mi moją nartę i kijki jakiś młody narciarz.
- Tak, dziękuję, ci bardzo.
- Dla takiej pięknej kobiety wszystko- uśmiechnął się do mnie i puścił mi oczko, kompletnie ignorując Włodarczyka. Następnie odwrócił się i zjechał w dół stoku. Na moją twarz wkradł się rumieniec.
- NATYCHMIAST stąd spadamy- warknął Wojtek i dla odmiany to ja się zaczęłam z niego śmiać. W duchu cieszyłam się, że jest o mnie zazdrosny.
   Trafiliśmy do karczmy i złożyliśmy swoje zamówienia. Tego wieczora miała być góralska muzyka na żywo. Byłam oczarowana całym wieczorem, jak i wyjazdem.
- Zatańczymy?- spytał mnie Włodarczyk, kiedy skończyliśmy jeść. Nie czekał na moją odpowiedź, tylko porwał mnie na parkiet. To w nim kochałam- tą spontaniczność. U Przemka nie było na takie rzeczy miejsca. Ja nie byłam osobą, która miała w zwyczaju działać pod wpływem impulsu i dlatego potrzebowałam kogoś kto pociągnie mnie za sobą.


   Nasz wyjazd dobiegał końca. Ignorowałam telefony Przemka. Nie mogłam z nim rozmawiać. Czułam się przytłoczona tą sytuacją. Musiałam kogoś wybrać. Musiałam z któregoś zrezygnować i pozwolić mu ułożyć sobie życie.
   Niedzielnego wieczora wróciliśmy ze spaceru z nad jeziora. Tym razem to Włodarczyk był strasznie zamyślony. Rozpalił w kominku, a ja zrobiłam sobie herbatę i usiadłam na kanapie, opatulając się kocem. Po niedługiej chwili siatkarz się do mnie dołączył.
- Jesteś dzisiaj taki nieobecny- zaczęłam.
- Nie chce mi się wracać do tej popieprzonej sytuacji- wyjaśnił tylko. Wyzywałam się w myślach tysiąc razy. Nawet Wojtek cierpiał. Po powrocie musiałam to rozwiązać. Trzeba to skończyć.


W poniedziałek rano obudził nas budzik. Było mi stanowczo za gorąco, a to przez przyjmującego, który tak mocno mnie do siebie tulił. Przez całe śniadanie, a następnie powrót do Bełchatowa, prawie w ogóle się do siebie nie odzywaliśmy. Daleko nam było do radosnych nastrojów w piątek. Jechaliśmy kilka godzin, a każde z nas było zagłębione w swoich myślach. W końcu samochód siatkarza, zatrzymał się niedaleko mojego bloku. Siedzieliśmy kilka minut w ciszy.
- Powinnam już iść- powiedziałam niemal szeptem.- Dziękuje za weekend.
Uśmiechnął się smutno w odpowiedzi. Pocałowałam go krótko w usta i niemalże wybiegłam z samochodu. Nie mogłam go tak wodzić za nos. Nie zasłużył na to. Żaden z nich na to nie zasłużył.
   Miałam to szczęście, że mojego narzeczonego jeszcze nie było w domu. Gdy patrzyłam poprzednio na telefon miałam do niego 14 nieodebranych połączeń i kilka wiadomości. Nie chciałam teraz o tym myśleć. Szybko się odświeżyłam, przebrałam i od razu pojechałam do pracy. Zdziwiłam się, kiedy na parkingu zobaczyłam Olę.
- Hej- zaczęłam z uśmiechem, ale jej mina szybko starła mi ten uśmiech z twarzy.
- Możesz mi wyjaśnić co wy robicie?!- była wkurzona nie na żarty.
- Nie rozumiem...
- Nie udawaj!- prychnęła.- Maja, naprawdę starałam się ciebie zrozumieć i wspierać bo każdy potrzebuje przyjaciół, ale to co zrobiliście tym razem przechodzi wszelkie pojęcie! Nie dość, że mnie wplątaliście w te kłamstwa, co mi cie cholernie nie podoba, to nic! Ale kurwa- zaczęła  przeklinać, co tylko podkreślało, jak bardzo jest na mnie zła- Nie odbierałaś telefonów od swojego narzeczonego i zgadnij do kogo dzwonił i kto musiał wymyślać jakieś niestworzone historie, żebyś nie wpadła?!
- Nie wiedziała...
- Proszę cię, nie rób z siebie ofiary, bo mogłaś o tym pomyśleć! Dopóki tego nie rozwiążesz ja nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Przykro mi, ale to mnie wykańcza- powiedziała, wsiadła w samochód i odjechała. W oczach miałam łzy. Ją też zraniłam. Mogłam odebrać te pieprzone telefony!
   Przez całe zajście w pracy nie mogłam się skupić. Zraniłam każdego kogo mogłam. Ile jeszcze osób musiało ucierpieć, żebym wreszcie coś z tym zrobiła? Wszystkie czynności wykonywałam automatycznie. W głowie miałam jedną wielka pustkę. Gdy już mogłam wyjść z biura, nie zrobiłam tego. Siedziałam jeszcze tam dobrą godzinę, próbując coś zadecydować. I w końcu podjęłam ostateczną decyzję. Nie mogłam czekać. Musiałam załatwić tą sprawę jak najszybciej zanim opuści mnie cała odwaga....

Perspektywa Wojtka. 4 godziny później...

Weekend z Mają był fantastyczny. Miałem nadzieję, że szybko rozwiąże się ta gówniana sytuacja, bo nie dobrze ona na mnie  wpływała.  Na treningach nie mogłem się skoncentrować. Myślami byłem kompletnie, gdzie indziej. Chciałem po ciężkim dniu pobyć trochę sam, ale do mieszkania wpadła Kornelia.
- Cześć kochanie!- rzuciła mi się na szyję.- Tęskniłam za tobą.
- No, cześć- odpowiedziałem chłodno. Nie potrafiłem już nawet udawać, że mi zależy.
- Wszystko ok?
- Jestem bardzo zmęczony. To wszystko.
- Idź odpocząć, a ja zrobię coś do jedzenia.
   Westchnąłem i poszedłem na kanapę. Włączyłem telewizor, bezmyślnie się w niego wpatrując. W przeciwieństwie do Mai, ja nie miałem wyrzutów sumienia. Nie jestem typem takiej osoby. Zapłaciłbym każdą cenę za te chwile, które razem przeżyliśmy. Pierwszy raz poczułem coś prawdziwego. Pierwszy raz nie udawałem.
- Halo?- usłyszałem jak Kornelia rozmawia przez telefon, a potem jak coś się roztrzaskuje. Zerwałem się i ruszyłem do kuchni. Blondynka była blada jak ściana, a w oczach miała łzy.- Mamo co ty mówisz? Jak to? Gdzie? Zaraz będziemy!
- Co się stało?- spytałem, ona podeszła i się we mnie wtuliła.
- Maja, jest w szpitalu. Spadła ze schodów i roztrzaskała głowę. Właśnie ją operują. Doszło do pęknięcia czaszki- wyrzuciła z siebie, szlochając.
- Jedźmy tam natychmiast!
   "Tylko nie moja Maja. Nie teraz. Proszę nie ! To się nie może tak skończyć. Potrzebuję ją."
 Nie byłem zbyt pobożny. Pierwszy raz od nie pamiętam, kiedy modliłem się, żeby jej nic nie było. Wpadliśmy do szpitala, a tam już był zdruzgotany Przemek i rodzice dziewczyn.
- Co z nią?
- Operacja zaraz się skończy. Nie ma zagrożenia życia. Tyle wiemy- wydusił z siebie jej ojciec.
- Co się w ogóle stało?- spytałem.
- Wróciłem z pracy, a ona leżała na klatce... Wokół niej tyle krwi.... Przywiozłem ją tu natychmiast...
- Nie martw się. Maja wyzdrowieje i będziecie mieć piękny ślub- próbowała go pocieszyć Kornelia. Usiedliśmy na krzesełkach, a ona wtuliła się w moje ramię. Czekaliśmy jeszcze godzinę zanim operacja się skończyła.
- Państwo są krewnymi pani Mai Sławińskiej?- podszedł do nas lekarz.
- Tak, co z nią?- spytał się Przemek.
- Pańska narzeczona niefortunnie uderzyła się w głowę. Doszło do pęknięcia czaszki, ale była na tyle szybko operowana, że nie zagrażało to jej życiu. Jednak czy wszystko jest w porządku dowiemy się za kilka godzin jak obudzi się ze śpiączki.
- Dziękujemy za informację- uścisnęła dłoń pani Helena doktorowi.- Możemy ją zobaczyć. Chcielibyśmy być przy niej jak się obudzi...
- No dobrze.
Poszliśmy do sali, gdzie leżała Maja. Była taka blada, krucha. Serce mi pękało jak widziałem ją podpiętą do tych wszystkich aparatów. Pozostało nam tylko czekanie. Czekaliśmy godzinę, dwie, trzy, pięć, żadne z nas się nie poruszyło. Słychać było tylko ciche pochlipywanie jej matki. Po sześciu godzinach Maja poruszyła lekko ręką.
- Budzi się!- wykrzyknął z ulgą pan Zbyszek.- Idę po lekarza- oznajmił i niemal wybiegł z sali. Wszyscy odruchowo podeszliśmy do jej łóżka. Miałem taką ochotę potrzymać ją za rękę, ale niestety robił to jej narzeczony. Musiałam mocno się starać, żeby nie stracić nad sobą panowania, przecież ona nie podjęła decyzji.
- Maja, tak się martwiliśmy!- powiedziała ze łzami w oczach pani Helena.
- Proszę się odsunąć- poprosił lekarz.
- Pani Maju, wie pani, gdzie pani jest?
- Wnioskując po otoczeniu w szpitalu- powiedziała ledwo słyszalnie.- Ale dlaczego?- spytała, ale następne pytania zmroziły mi krew w żyłach.- Kim wy wszyscy jesteście? Kim ja jestem?


----------------------------------------
No to także tego no.... xd Jest pierwsze wielkie buum i zgodnie z zapowiedzią zniszczyłam wszystko xd Jak ja to kocham robić xd
Przepraszam, że tak późno <3
Specjalnie napisane tak, żeby nie było wiadomo kogo wybrała xd A mówię całkiem serio, poważnie rozważane są obie opcje xd
Teraz wszystko się zaczyna od nowa można tak powiedzieć xd
Przepraszam za wszystkie błędy :)
Pytanko dla tych co oglądali mecz Skra vs Sovia bo podobno kibice Sovi zachowali się nie fajnie, ale o co konkretnie chodzi? xd
Rozdział dedykowany Mrówczce <3
Do następnej soboty bajo <3