Rozdział 17

   Kazałam mu odejść. Tak po prostu... I to własnie tak miało się skończyć? Dla tych 3 miesięcy naraziłam na rozpad coś co budowałam kilka lat? Niestety... Nie widziałam przyszłości z Włodarczykiem. Przemek był jaki był, ale nigdy się go nie bałam. A w mieszkaniu przyjmującego naprawdę przez moment myślałam, że coś mi zrobi i ten strach na dobre zakorzenił się w mojej duszy i nie zamierzał jej opuszczać prędko.
   Następnego dnia wiedziałam, że muszę stawić czoło swoim problemom. Nie mogłam tak żerować na dobroci Oli i Karola.
- Dziękuje wam za pomoc.
- Co teraz zrobisz?- spytała zmartwiona blondynka.
- Na razie wrócę do domu... Dzięki jeszcze raz. Do zobaczenia.
- Dzwoń w razie czego- dziewczyna przytuliła mnie na pożegnanie.
- Odwiozę cię- zaoferował się Kłos, a ja posłałam mu wdzięczne spojrzenie. Nie miałam chęci pałętać się taksówkami albo autobusami. Przez całą drogę żadne z nas się nie odezwało. Nie miałam siły nawet prowadzić rozmowy z grzeczności, a środkowy to uszanował.
- Dziękuje za podwózkę- powiedziałam cicho.
- Maja- zatrzymał mnie chłopak, gdy naciskałam klamkę.- Jeśli mogę coś powiedzieć to, że Wojtek nigdy by cię nie uderzył. Wiesz o tym, prawda?
- Przepraszam, ale mam mętlik w głowie. Ja muszę się z tym uporać.
   Kiedy weszłam do mieszkania wiedziałam, że czeka mnie kolejny trudny moment. Sama nawarzyłam sobie tego piwa.
- Gdzie byłaś?- spytał Przemek.
- U Oli i Karola- zdjęłam kurtkę i buty.
- Jak mogłaś tak zniknąć? Wiesz na jakiego idiotę wyszedłem?
- Cóż... Było mnie posłuchać. Nie będę twoją zabawką, którą możesz sterować. Chyba musimy poważnie porozmawiać- oznajmiłam i poszłam do salonu, wiedząc, że ruszy za mną.
- Wszystko pamiętasz?- spytał cicho.
- Nie pamiętam ostatniego dnia przed wypadkiem. Jakim prawem mnie okłamywałeś, że między nami wszystko w najlepszym porządku?!
- Popatrz jak ty się zachowujesz. Myślałem, że sobie wszystko przypomniałaś i...
- I będę bez zająknięcia się podporządkowywać? Nie wydaje mi się. Ja się zmieniłam. Nie będę już nigdy więcej twoją kukiełką.
- O czym ty mówisz w ogóle? Zachowujesz się nieracjonalnie. W najlepszym wypadku się ze mą kłócisz, a inaczej wychodzisz nie wiadomo, gdzie i wracasz jak dobrze pójdzie na następny dzień! Tak ma wyglądać nasze małżeństwo?
- Nie zwalaj całej winy na mnie! Ty niby jesteś idealny?
- A co ja takiego robię? Próbuje ratować, to co budowaliśmy tyle lat!
- Ta rozmowa nie ma sensu, póki nie zobaczysz, że też nie jesteś nieskazitelny- wstałam z kanapy i poszłam do sypialni.
- No tak, jak zwykle. Wyjdź...- usłyszałam jeszcze za sobą.

   Kolejnego dnia musiałam zmierzyć się z następnym osobnikiem, który czekał na parkingu. Specjalnie zaparkowałam po drugiej stronie i szybkim krokiem udałam się do budynku. Nie byłam przygotowana na tę konfrontację. Wpadłam jak szalona do biura, zamykając za sobą drzwi. Próbowałam uspokoić oddech. Musiałam wziąć się w garść. Byłam w pracy i na tym powinnam się skupić. Ściągnęłam kurtkę i usiadłam za biurkiem. Nie mogłam zawalić jedynej stałej części mojego życia. Z tą myślą wzięłam się za swoje obowiązki. Czas nieubłaganie płynął. Ani się obejrzałam, a musiałam opuścić biuro. Zamknęłam drzwi i poszłam do wyjścia. Na szczęście udało mi się go nie spotkać. Musiałam dokładnie przemyśleć sobie wszystko.

- Już jestem- zawołałam w przestrzeń własnego mieszkania.

- Chodź, już nakładam obiad- usłyszałam z kuchni. Zrobił obiad? Coś nowego. Zjedliśmy w ciszy, która była niezwykle mi ciążyła.

- Dziękuje- powiedziałam po skończonym posiłku i wstałam z miejsca, by posprzątać na stole.

- Zostaw to i usiądź. Chciałbym porozmawiać- oznajmił.- Wiem, że kogoś masz- powiedział, a mi zmroziło krew w żyłach.- Nie próbuj zaprzeczać... Powiedziałaś mi przed wypadkiem. Przyznałaś się, że miałaś romans, ale chcesz go skończyć i wszystko między nami naprawić. Zmieniliśmy dlatego datę i ślubu i dlatego też cię okłamywałem, żeby wszystko było jak kiedyś. Ale to się znowu dzieje, a ja nie mam na to siły. Nie chce wiedzieć kto to, ale sam sobie z tym nie poradzę. Nie, kiedy ty nie chcesz współpracować. Możemy to naprawić- przekonywał mnie,- Ale sami nie damy rady. Chodźmy na terapię, na cokolwiek, byleby to uratować- mówił patrząc mi w oczy, z których płynęły łzy. Nie miałam siły nawet zaprzeczać. A więc wtedy wybrałam jego...- Musisz mi pomóc, dobrze?- spytał, a ja jedynie pokiwałam głową. Po chwili podszedł do mnie i przytulił mnie, a ja zaniosłam się szlochem. Mój "związek" z Wojtkiem był skazany na porażkę od samego początku.

   Przez kolejne dni starałam się jak mogłam, by stare czasy wróciły. Znaleźliśmy nawet terapeutę. Było to niezmiernie dziwne, opowiadać o naszych relacjach. Czułam się jak na spowiedzi. Mieliśmy od nowa budować zaufanie. Musieliśmy ponownie siebie poznać. Udawałam, że wszystko jest okej, ale z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Nic mnie nie cieszyło. Były dni, kiedy przychodziłam z pracy i wpatrywałam się w sufit, leżąc na łóżku. To nie oznaczało nic dobrego. Wiedziałam że jest ze mną coraz gorzej.

- Maja!- usłyszałam za sobą, gdy wychodziłam z pracy. Przymknęłam na chwilę oczy i przyśpieszyłam kroku. Rzuciłam szybkie do widzenia ochroniarzowi i prawie pobiegłam do samochodu.- Maja!- ktoś szarpnął moją rękę, a moją głowę po raz kolejny zaatakowało wspomnienie.

Byłam na swojej klatce schodowej. Cała we łzach. Nie wiedziałam czy postąpiłam dobrze, ale w końcu podjęłam decyzję.
- Maja, stój!- ktoś szarpnął mnie. Potknęłam się i spadłam ze schodów. Ogromny ból zaatakował moją głowę. Popatrzyłam na twarz osobnika, ale nie mogłam jej rozpoznać. Była cała zamazana.

   Nabrałam powietrza do płuc. Spojrzałam na Wojtka, oczyma pełnymi strachu, Czy to on mnie zepchnął?

- Puść mnie- poprosiłam. Byłam cała roztrzęsiona.

- Maja, nigdy bym cię nie skrzywdził!

- Czyżby? Nawet gdybym ci powiedziała, że wybieram Przemka?

- Nawet wtedy...

- Nie wierzę ci. Zepchnąłeś mnie z tych schodów?

- Co?! Jak możesz tak myśleć?

- To nie odpowiedź... Przed wypadkiem prosiłam Przemka, żebyśmy przełożyli datę ślubu na wcześniejszą... Musiałam go wybrać i ktoś mnie zepchnął.

- Jak możesz myśleć, że to ja?- w jego oczach widziałam cierpienie, ale dla mnie wszystko ułożyło się w logiczną całość. 

- Daj mi spokój. Zerwałam z tobą. Muszę nauczyć się żyć bez ciebie- powiedziałam, a ona zamarł w bezruchu. 

- Nie zostawiaj mnie...- jego prośba poruszyła moje serce, które krzyczało " Nie zostawiaj go! Nie zostawiaj go!"
- Przykro mi, ale tak musi być...- wyrwała rękę z jego lekkiego uścisku. Wsiadłam szybko do samochodu i odjechałam. Nie ruszył się nawet o centymetr. Westchnęłam głośno. Podjęłam decyzję i musiałam się jej trzymać. Nie mogłam po raz kolejny zepsuć wszystkiego.

   Dni mijały, a mój stan się pogarszał. Przestałam mieć ochotę na cokolwiek. Nikogo to nie obchodziło. Tylko Ola pytała się o przyczynę mojego nastroju, ale co ja jej mogłam odpowiedzieć? Kazałam przyjmującemu odejść i widziałam jak go to załamało i przy okazji sama wpadałam w depresję. Jednak tak musiało być. Nigdy nie miałam prawa go mieć. Był chłopakiem mojej siostry i powinnam się trzymać od nich z daleka. Ale nie spodziewałam się, że Wojtek zrobi coś czego ja nie zdołam przewidzieć. Pewnego wieczoru, ktoś zapukał do naszych drzwi. Gdy je otworzyłam, zobaczyłam zdruzgotaną Kornelię.

- Co się stało?- spytałam, wpuszczając ją do mieszkania.

- Wojtek ze mną zerwał- powiedziała i zaniosła się szlochem. Zmroziło mi krew w żyłach. Zaprowadziłam siostrę na kanapę. Zbierało mi się na płacz, wiedząc, że to ja jestem przyczyną jej nieszczęścia. - Powiedział mi, że nie może ze mną być, bo kocha inną- wyrzuciła z siebie i zaczęła przeraźliwie płakać. Nie mógł tego zrobić! Nie panowałam już nad sobą i po moich policzkach również pociekły słone krople. Dlaczego ja jej to zrobiłam?

------------------------------------------
 Przepraszam za jakość i długość, ale po pierwsze nie miałam czasu po drugie jakoś mi nie szło pisanie tego rozdziału ;/ Kompletnie nie jestem z niego zadowolona.
Przepraszam za błędy.
Możliwe, że w przyszłym tygodniu rozdział pojawi się nie w sobotę, a w niedzielę. Mam strasznie dużo nauki i nie wiem czy zdążę go napisać, dlatego uprzedzam wcześniej, że może się tak zdarzyć, aczkolwiek nie musi.
Z kim widzę się jutro na hali pod Dębowcem? ;)

Jeszcze raz przepraszam za jakość...

Pozdrawiam i do przyszłego tygodnia ;)