Rozdział 21

- Jesteś w ciąży?- spytał przerażony Wojtek.
- Tak- powiedziała, zanosząc się szlochem.- Szukałam cię, bo ja się tak strasznie boję- przyznała.- A ty co siostrzyczko?- zwróciła się do mnie z ironią.- Mogłaś odebrać mi chłopaka, a będziesz w stanie odebrać ojca mojemu dziecku?
Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Podobnie jak Włodarczyk. Był w wielkim szoku. Stał w bezruchu, wpatrując się w Kornelię.
- Po nich można już się wszystkiego spodziewać- prychnął Przemek. Tak po prostu odwrócił się i zaczął iść w kierunku naszej klatki.
- Przemek, poczekaj!- pobiegłam za nim.- Daj mi wyjaśnić!- prosiłam, ale on nie zwracał uwagi na moje słowa. Zatrzymał się dopiero, gdy znaleźliśmy się w naszym mieszkaniu.- Posłuchaj mnie przez moment!
- Po co? Chcesz rozmawiać o tym jak przez kilka miesięcy przyprawiałaś mi rogi?!- zaczął krzyczeć.- Wybaczyłem ci zdradę i to dwa razy! Ale co ty sobie wyobrażasz w ogóle?! Patrz co narobiłaś! Już nawet nie chodzi o nas. Jak mogłaś zrobić coś takiego własnej siostrze? Czy ty się tym nie brzydziłaś ani przez moment?
- To nie tak! To wszystko się zaczęło przypadkiem! Byłam pijana, a ty mnie tak źle traktowałeś, że...
- Przyznaję, nie było między nami dobrze ostatnimi czasy, ale przykro mi, kryzysy w związkach się zdarzają. Załóżmy, że byłabyś z Wojtkiem, pojawiłyby się problemy i co dalej? Jego też byś zostawiła? I tak niech się cieszy, że mu nie przypierdoliłem- oznajmił i wyjął walizkę.- Na kilka dni wyprowadzam się do hotelu. Nie mogę na ciebie patrzeć.- Spakował kilka swoich rzeczy i wyszedł mieszkania. Zostałam sama, To byłoby zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Ostatnie dni były po prostu darem od losu przed okrutnym wyrokiem. Zniszczyłam wszystko po raz kolejny. Teraz będę zmuszona patrzeć jak wychowuje jej dziecko. Jeśli w ogóle będę przebywać z rodziną. Nie zdziwię się jeśli w ogóle nie będą chcieli mnie znać. Spodziewałam się w ciągu najbliższych dni wizyty rodziców. Zagadką jedynie było co od nich usłyszę.
   Miałam jedynie siłę, by położyć się na łóżku i zacząć płakać. Wszystko przestało mieć sens. Miało być tak idealnie. My, razem w końcu szczęśliwi. Jak widać nie było nam to dane. Byłam skłonna zdradzić własną siostrę, narzeczonego, rodziców. Byłam gotowa odwołać ślub. Ale nigdy nie zdołam być z Włodarczykiem w takich okolicznościach. My, a obok Kornelia z jego dzieckiem. Nie, ten plan był skazany na porażkę. Nasza relacja od początku nie zaczęła się tak jak powinna. Zaczęliśmy od zdrady i karma do nas wróciła.
   Najgorsza była ta pustka, która z czasem tylko narastała. Stała się nie do zniesienia. Ból, rozdzierający moją duszę, był zbawienny. Chwyciłam go i nie chciałam puścić, bo przypominał mi, że przez krótki czas przyjmujący był tylko mój, a nasze wspólnie spędzone chwile to nie mój wymysł. Mogli mi odebrać wszystko, ale nie wspomnień o nim. Wiedziałam, że dla mnie to nie było dobre rozwiązanie. To właściwie nie było żadne rozwiązanie, tylko próba ucieczki z rzeczywistości, do przeszłości, w której mieliśmy szansę. Zachowywałam się jak masochistka, ale cóż innego mi po nim pozostało? Nie obchodziła mnie przyszłość. Dla mnie ona przestała istnieć. Byłam świadoma, że świat stanie się dla mnie ponury, a każdy dzień będzie taki sam. Wszystko przestało mieć znaczenie.
    Straciłam chęć do życia. Płakałam całą noc. Rano znalazłam jedynie siłę, by zadzwonić do pracy i poprosić o jeszcze jeden dzień wolnego. Miałam szczęście, że wyrobiłam tyle nadgodzin. Nie mogłam zasnąć, nie byłam w stanie się poruszyć. Cały czas tylko leżałam, płakałam i przeżywałam koszmar od nowa. Może i byłam egoistką. A nawet na pewno nią byłam, bo jak teraz czuła się Kornelia? Widziałam jej przerażenie z powodu ciąży. Szukała ratunku. Nie powinnam jej była robić takiego świństwa. Po bliżej nieokreślonym czasie, usłyszałam pukanie do drzwi. Nie chciałam nikogo widzieć i nie pofatygowałam się, by pójść otworzyć, ale ktoś wszedł sobie sam, a mianowicie tak jak się spodziewałam- moi rodzice.
- Majka, gdzie ty jesteś?- usłyszałam głos ojca. Zebrałam w sobie wszystkie siły i podniosłam się z łóżka. Gdy uchyliłam drzwi do sypialni, nie byłam w stanie spojrzeć im w oczy.
- No i popatrz co ty narobiłaś...- zaczęła moja mama. Poszliśmy usiąść do salonu. Czułam się tak potwornie słabo.
- Maja, co cie opętało?- spytał się mnie tata.- Co ci do głowy strzeliło? Odpowiedz mi!
- Nie wiem... To było silniejsze ode mnie. Nie chciałam tego.
- Czy choć przez moment pomyślałaś w tym wszystkim o innych? Co się stanie z naszą rodziną? Jak na wszystko zareaguje Kornelia?
- Jest w bardzo opłakanym stanie- poinformowała mnie mama.- Trudno z resztą jej się dziwić.
- Dlaczego?- ponowił pytanie ojciec.
- Zakochałam się w nim...- wyszeptałam.
- Co ty w ogóle opowiadasz?! Jak mogłaś zakochać się w chłopaku młodszej siostry?! Miłość to nie zaspokajanie potrzeb, ale przede wszystkim myślenie o drugiej osobie! A co ty udowodniłaś tym wyskokiem? Że liczy się ktoś poza tobą?
- Za późno na wszystko. Gdybym mogła wszystko naprawić to...
- Możesz- przerwała mi mama, a w oczach miała łzy. Ją też zraniłam.- Weźmiesz ślub za miesiąc i wszystko będzie w porządku.
- Nie sądzę, żeby była jeszcze szansa.
- Rozmawialiśmy z Przemkiem. On również nie chce takiego cyrku na miesiąc przed wydarzeniem. Zorganizowaliśmy ci ślub jak z bajki! Nic nie musiałaś przy nim pomagać. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Miałaś się zająć tylko suknią. I ślub się odbędzie.
- Co?- spytałam przerażona i po raz pierwszy podniosłam głowę.
- Tak będzie lepiej. I dla ciebie i dla stanu Kornelii. Maja, dziecko proszę, wyjdź za niego i niech się ten cały koszmar skończy- wydukała moja mama i się najzwyczajniej w świecie rozpłakała.
- Dobrze, mamo. Jeśli Przemek się zgodzi ślub się odbędzie.
- Więc wszystko ustalone- powiedział mój tata i pomógł mamie wstać z kanapy. Usłyszałam jak rodzice zamykają za sobą drzwi. Było mi wszystko jedno czy wyjdę za Przemka, czy zostanę singlem. Mogli by mnie wydać równie dobrze za obcego człowieka, a ja bym nic nie zauważyła. Skoro tym miałam jakoś odpokutować za swoje winy, niech i tak będzie. Zrobię cokolwiek ode mnie zażądają.
   Wieczorem, po dniu spędzonym na leżeniu na kanapie i tępemu wpatrywaniu się w sufit, ponownie ktoś chciał mnie odwiedzić. Tym razem sama wstałam i otworzyłam drzwi. Moim oczom ukazał się zmarnowany obraz Wojtka. Wszedł do mieszkania i natychmiast mnie do siebie przytulił.
- Maja, ja tak bardzo przepraszam- wykrztusił z siebie drżącym głosem.- Po prostu ja byłem tak załamany jak straciłaś pamięć, a jak cię z nim zobaczyłem to już nie wytrzymałem. Byłem taki głupi.
- Wojtek, to już nie ma znaczenia- odsunęłam go lekko od siebie.- Oboje wiemy, że to już koniec- powiedziałam, a łzy popłynęły po moich policzkach.- Musimy się z tym pogodzić.
- Nie mogę uwierzyć, że nigdy już nie będziesz moja- wyszeptał. Pocałował mnie przelotnie ostatni raz i wybiegł z mieszkania.
- Już zawsze będę twoja- powiedziałam w przestrzeń, wiedząc, że jest zbyt daleko, by mnie usłyszeć.
   Następnego dnia znalazłam w sobie wystarczająco dużo siły, aby wstać z łóżka i przyszykować się do pracy. Ku mojemu zaskoczeniu odwiedziła mnie Ola, która jako kolejna płakała nad moim losem.
- Maja ja cie tak strasznie przepraszam. Tylko pogorszyłam sprawę...
- To nie twoja wina. Dziękuje, że mogłam spędzić z nim te ostatnie kilka dni. Może one dadzą mi siłę...
- Gdzie ty się wybierasz?
- Do pracy. Muszę zacząć jakoś żyć.
- Jadłaś cokolwiek?
- Nie mam ochoty.
- Naszykuję ci coś- wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do kuchni. Po 10 minutach stał przede mną talerz jedzenia, ale nie mogłam nic przełknąć.
- Zjedz choć trochę. Jeśli nie dla samej siebie to chociaż zrób to dla niego, by nie patrzył jak robisz sobie krzywdę.
Chwyciłam widelec do ręki. Tyle mogłam zrobić. Chciałam przetrwać... Dla niego.

Z perspektywy Wojtka:

  Jeszcze nigdy nie byłem w takim szoku. Mam zostać ojcem? Mam mieć dziecko z Kornelią? To nie może być prawdą! Nie byłem w stanie nawet zaprotestować, kiedy Maja pobiegła za Przemkiem.
- Co dalej?- spytała modelka.- Zostawisz mnie z tym?- widziałem jak się trzęsie z przerażenia.
- Nie- przełknąłem gulę, którą miałem w gardle.- Zaopiekuje się dzieckiem. Wezmę za to wszystko odpowiedzialność.
- Chociaż tyle. Nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiłeś!- ponownie zaniosła się szlochem.- Kochałam cię, rozumiesz? Tylko ciebie! A ty nie mogłeś się trzymać z dala od mojej siostry!- pokręciła głową.- Jadę do rodziców- odwróciła się i po chwili straciłem ją z oczu. I co ja miałem zrobić? Wszystko stracone. Pierwszy raz w życiu czułem się tak beznadziejnie. Wsiadłem do samochodu i odjechałem spod tego przeklętego bloku. Włóczyłem się bez celu po Bełchatowie. Nie wiedziałem co będzie dalej. Jak ja sobie z tym wszystkim poradzę? Widząc zakochane pary, czułem ukłucie w piersi. Mi i Mai ta normalność nie była dana.
   Wróciłem do swojego mieszkania. Jedyne co mi po niej pozostało to wspomnienia ostatnich dni. To było zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Na początku to był tylko sex, sama przyjemność, nic więcej. Nie sądziłem, że jedna kobieta może tak mocno zawrócić w głowie, przy czym człowiek nawet się nie spostrzeże. Całą noc myślałem nad tym, czy można jakoś rozwiązać tę sytuację. A co jeśli ona nie jest w ciąży?! Na samą myśl podniosłem się z kanapy i zadzwoniłem do Kornelii.
- Czego chcesz?- wypaliła.
- Chce iść jutro do ginekologa i na własne oczy się przekonać, że jesteś w ciąży- wysyczałem. To był ostatni płomyk nadziei.
- Jak możesz mnie tak ranić?- załkała do słuchawki.- Ale dobrze, umówię nas nawet na jutro i przykro mi, ale o mojej siostrze to ty w końcu zapomnij!- tylko tyle usłyszałem. Rozłączyła się. Nie obchodziło mnie, czy ją ranię, czy też nie. Jeśli istniała jakaś szansa to chciałem ją złapać.
   Rano podjechałem pod adres kliniki, którą Kornelia wysłała mi sms-em. Siedziała w poczekalni z podkrążonymi oczami. Bez słowa usiadłem obok niej. Nawet na mnie nie spojrzała. Nie czułem wyrzutów sumienia z powodu tego co się stało. Czułem się wściekły, że nie zerwałem z nią wcześniej.
- Kornelia Lisiecka- zawołała kobieta. Wstaliśmy i weszliśmy do gabinetu. Proszę, proszę, niech to będzie tylko głupi żart! Jednak rzeczywistość była okrutna. Na ekranie zobaczyłem dziecko. Miałem ochotę roznieść wszystko na strzępki. Dlaczego to musiała być prawda?
- Ciąża rozwija się prawidłowo. Nie rozumiem pani Kornelio, takiego nagłego niepokoju- powiedziała doktorka z uśmiechem.
- Chłopak chciał koniecznie zobaczyć swojego potomka- rzuciła słodkim udawanym głosikiem.
- Ma pani szczęście, że jedna pacjentka odwołała wizytę.
Wyszedłem jak najszybciej z tego cholernego budynku. Czyli nie zmyślała. Na prawdę wpadliśmy.
- I co? Masz już niezbite dowody?- spytała ze łzami w oczach. Pokiwałem głową.- Świetnie bo nie odsuniesz się od odpowiedzialności- powiedziała i odeszła. Dlaczego w ogóle z nią byłem? Chciałem ją zobaczyć ten jeden ostatni raz. Nie obchodziło mnie, czy jest sama, czy też nie. Musiałem ją przeprosić. Gdy tylko zobaczyłem jej przeraźliwy stan, odruchowo przygarnąłem jej drobne ciało do siebie.
- Maja, ja tak bardzo przepraszam- wykrztusiłem z siebie drżącym głosem.- Po prostu ja byłem tak załamany jak straciłaś pamięć, a jak cię z nim zobaczyłem to już nie wytrzymałem. Byłem taki głupi.
- Wojtek, to już nie ma znaczenia- odsunęła mnie lekko od siebie.- Oboje wiemy, że to już koniec- powiedziała, a łzy popłynęły jej po policzkach.- Musimy się z tym pogodzić.
- Nie mogę uwierzyć, że nigdy już nie będziesz moja- wyszeptałem. Pocałowałem ją przelotnie ostatni raz i wybiegłem z mieszkania.
Nie widząc co ze sobą zrobić pojechałem do Karola. Musiałem się komuś wygadać, zanim zrobiłbym coś czego bym później żałował. Drzwi otworzyła mi uśmiechnięta Ola, ale gdy tylko spojrzała na mnie, na jej twarz wkradło się przerażenie. Wszedłem bez zaproszenia, goszcząc się na kanapie.
- Wojtek co się stało? Gdzie jest Maja?
- Przepadło, wszystko przepadło- powiedziałem, chowając twarz w dłoniach. Po chwili poczułem jak mnie przytula.
- Ale co się konkretnie stało?- usłyszałem głos środkowego. Nakreśliłem im bardzo dokładnie wydarzenia z ciągu ostatnich dni.
- O boże...- wyrwało się blondynce.
- Musisz coś dla mnie zrobić- zwróciłem się do Oli.- Ona jest w opłakanym stanie. Nie chcę, żeby wpadła w anoreksje, albo Bóg wie co jeszcze. Zaopiekujesz się nią, błagam?- poprosiłem, a dziewczyna pokiwała głową.
- A co z tobą?- spytał środkowy.
- Będę musiał jakoś to wszystko ogarnąć. Nie uśmiecha mi się bycie ojcem, ale tego nie mogę tak po prostu olać.
- Wojtek tak mi przykro- powiedziała, blondynka, kładąc mi rękę na ramieniu.
- Mi też- przyznałem.- Nawet nie wiesz jak bardzo.
Włączyłem telefon i popatrzyłem na zdjęcie, które przedstawiało cały mój świat- Maję Lisiecką- jedyną kobietę, którą kochałem i jedyną, której nigdy nie mogłem mieć.

------------------------------------------------------------
Miałam dodać jutro, ale ktoś mnie prosił, żeby było dziś i zmiękło mi serce. Dlatego rozdział dla tek kochanej osóbki ;) Oraz całej Loży, którą kocham nad życie i dziękuje, że wyciągnęła mnie z dołka <3
Następny już w sobotę :)
Przepraszam za błędy :)
Całuję ;*