Rozdział 22

   Żyłam z dnia na dzień. Próba przetrwania każdej godziny była morderczym wyzwaniem. Wszyscy wokół żyli tak jakby się nic nie stało, a ja nie mogłam i nie chciałam zapomnieć. Przemek wprowadził się z powrotem po kilku dniach. Udawał tak jak inni, że nic się nie wydarzyło. Okazało się, że jest zdrowy, ale wciąż musi się stosować do zaleceń lekarza. Tymczasem moje serce nieustannie krwawiło.

   Musiałam powoli stawać na nogi. Cała moja egzystencja opierała się na chodzeniu do pracy i próbowaniu się nie rozpaść. Czuwała nade mną Ola. Gdyby nie ona prawdopodobnie ponownie miałabym problem z jedzeniem.

   Przygotowania do ślubu szły pełną parą. Wszystko było dopracowywane. Ja zostałam odsunięta od wszelkich zadań. Na głowie miałam tylko kupno sukni ślubnej. Zwlekałam bardzo długo, ale w końcu musiałam którąś wybrać. Poprosiłam Olę o pomoc, ale moja mama również chciała w tym uczestniczyć. I co ja mogłam zrobić? Udawałam, że wszystko jest w porządku, po raz kolejny.

- Pamiętam jak ja szukałam sukni ślubnej- zaśmiała się moja rodzicielka.- Nie mogłam znaleźć odpowiedniej. Chodziłam po sklepach miesiącami- westchnęła głośno. Przynajmniej ona miała dobre wspomnienia.- Mam nadzieję, że uda nam się kupić odpowiednią.

- Tak na pewno- powiedziałam, próbując się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego tylko mało przekonywujący grymas.

- Ja myślę, że nie jest za późno- próbowała jakoś odwrócić uwagę mojej mamy Ola.

- A ty masz chłopaka i nie śpieszy się wam do ślubu?

- Pierwsze to muszę skończyć studia, a po drugie Karol musi się oświadczyć- powiedziała blondynka.

- Ach, ci chłopcy- zaśmiała się moja mama.- Czasem trzeba ich naprowadzić- zwróciła się do Oli.

- Mamo- jęknęłam, ale mimowolnie się zaśmiałam.

- No co? Trzeba wiedzieć takie rzeczy.

- Ja ci potem wszystko wyjaśnię- obiecała mojej przyjaciółce, a ja przewróciłam oczami.
   Właściwie już w pierwszym sklepie mogłam kupić suknię ślubną, ale mojej mamie nie odpowiadała. Starałam się udawać, że mi zależy. Jednak dla mnie to nie było nic wyjątkowego. Wszystkie były identyczne. Pojechałyśmy nawet do Łodzi. Godzinami chodziłyśmy od sklepu do sklepu. Chciałam choć wykazać odrobinę entuzjazmu.
- Maja już?
- Zaraz wyjdę- przejrzałam się sobie obojętnie w lustrze i wyszłam z przebieralni.
- Maja- moja mam chwyciła się za serce.- Wyglądasz przepięknie. Bierzemy tę sukienkę.
- Dobrze- nie sprzeciwiłam się. Co za różnica w czym pójdę?

Dzień przed ślubem...
   Spakowałam kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Dzisiaj miałam nocować u rodziców. Ten miesiąc był jak oczekiwanie na wyrok. Może ślub coś zmieni? Nie byłam pewna. Jedyne co wiedziałam, że coś takiego jak szczęśliwa przyszłość dla mnie już nie istniała. Pojechałam w stronę rodzinnego domu okrężną drogą. Przejechałam obok hali. Byłam ciekawa co u niego. Ola mówiła, że średnio radzi sobie z tą całą sytuacją. Tak bardzo bym chciała mu jakoś pomóc, ale nie mogłam nic zrobić. Ze smutkiem, ruszyłam dalej, tym razem prosto do celu.
- Maja, no nareszcie- przywitała mnie mama.- Babcia Irenka już jest- poinformowała mnie.- Idź się przywitać.- Zrobiłam o co poprosiła. Poszłam do salonu, gdzie siedział nasz gość.
- Witam cie, kochanie- przytuliła mnie.
- Cześć, babciu. Jak podróż?
- Dobrze, dziękuje. Ale czy coś się stało? Jesteś jakaś smutna.
- To przez te nerwy- rzucił mój ojciec.
- A gdzie Kornelia?- spytała.
- Za niedługo przyjedzie- popatrzyłam na niego przerażona. Oby tylko nie z nim. Nie zniosę tego. Czy powie o wszystkim? Co babcia sobie o mnie pomyśli? Jak na zawołanie w progu pojawiła się moja siostra, a obok niej Włodarczyk. Wyglądał okropnie. Takiego smutku nie widziałam jeszcze w żadnych oczach,
- Babciu, jak miło cię widzieć- uśmiechnęła się do starszej kobity modelka.
- Ciebie też wnusiu. A to twój kawaler?- zaśmiała się.
- Dzień dobry, pani- podał jej rękę.- Wojtek- przedstawił się.
- Miło cię poznać. Długo jesteście razem?
- Właściwie nie, ale spodziewamy się dziecka- chwyciła go za rękę i położyła ją na swoim brzuchu. W oczach stanęły mi łzy. Robiła to celowo, żeby sprawić mi ból. I udało jej się.
- Maja, na pewno wszystko dobrze. Zbladłaś...
- Pójdę się na moment zdrzemnąć na górę. Przepraszam- popatrzyłam na nich przepraszająco i gdy tylko wiedziałam, że zniknęłam im z pola widzenia ruszyłam biegiem schodami, by schować się w czterech ścianach. Kiedy zamknęłam za sobą drzwi mojego azylu, zaczęłam głośno oddychać. Starałam się uspokoić. Rzuciłam się na łóżko i schowałam twarz w poduszkę. Wszystko odżyło. Wystarczyło, żebym go zobaczyła, a rany, które powoli się goiły, ponownie zostały rozdrapane. Jeszcze ta przeklęta szopka Kornelii. Zasłużyłam sobie na to, byłam tego świadoma. Jednak wiele bym dała, żeby być na jej miejscu.

Otworzyłam oczy. Byłam w łóżku, w NASZYM domku, niedaleko Bielska. 

- Witaj, kochanie- usłyszałam dobrze znany mi głos.

- Wojtek!- rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam całować. Jak bardzo za nim tęskniłam.

- Moja, Maja- wyszeptał mi na ucho, zmysłowym głosem, kiedy tylko się od siebie oderwaliśmy.

- To sen...- stwierdziłam z rozczarowaniem.

- Posłuchaj mnie uważnie. Nie rób tego. To on to zrobił. To niebezpieczne.

- Ale co?

- To on- wyszeptał i zaczął odchodzić.

- Wojtek, stój! Nie zostawiaj mnie!- krzyczałam, a łzy zaczęły cieknąć mi po policzkach.

Odszedł. On znowu odszedł. Z ust wyrwał mi się przeraźliwy krzyk.

   Obudziłam się z wrzaskiem na ustach. Byłam cała spocona, a pościel była brudna, od mojego tuszu do rzęs. Był wczesny ranek, ale ja już nie mogłam spać. Popatrzyłam za zegarek: 05:43. Pozostało mi sześć godzin i siedemnaście minut wolności. Poszłam do łazienki wziąć prysznic.  Kosmetyczka i fryzjerka miały dotrzeć do nas do domu. Nie mogłam przeżyć, że Włodarczyk był wczoraj tak blisko, na wyciągnięcie ręki, a mimo to był nieosiągalny.

   Zeszłam do kuchni i zaparzyłam sobie gorącej kawy. Usiadłam przy stole i delektowałam się aromatem napoju. Jednego mogłam być pewna- dziś już będzie po wszystkim, mój los zostanie przypieczętowany, a ja nie będę musiała się dłużej zastanawiać, czy zdołam wyjść za Przemka. Siedziałam 2 godziny, wpatrując się bez celu w ścianę. Nie miałam nawet siły, żeby płakać. Chciałam tylko, aby to wszystko jak najprędzej się skończyło.

- Kochanie, ty już na nogach? Rozumiem, nerwy i te sprawy- zaśmiała się moja mama. Czy ona nie mogła przestać udawać?- Robię tacie śniadanie, bo jedzie do hotelu i na salę sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

- O której będzie fryzjerka?

- Przyjdzie razem z kosmetyczką w samo południe.

- Pójdę do siebie- oznajmiłam. 

Położyłam się na łóżko, zaczęłam robić to, co wielokrotnie przez ostatni miesiąc- tępo wpatrywać się w przestrzeń. Po godzinie usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę- zawołałam i usiadłam na łóżku. Gdy zobaczyłam Olę, kamień spadł mi z serca.

- Jak się czujesz?- spytała, podchodząc do mnie.

- Nic nie czuję. Wypłakałam to co miałam wypłakać...Chyba- dodałam, czując jak łzy gromadzą mi się pod powiekami. Blondynka natychmiast mnie przytuliła.

- Maja, nie musisz za niego wychodzić...

- I co mi to da? Odwróci się ode mnie rodzina, a Wojtek i tak nie będzie mój. Zostanę sama.

- Jeśli mogę cokolwiek zrobić...

- Po prostu bądź przy mnie dzisiaj i pilnuj, żebym się nie rozsypała.

   Do południa zdążyłam nad sobą zapanować i przybrać maskę obojętności. Na to tylko było mnie stać. W domu roiło się od ludzi. Wszyscy gdzieś biegali, tylko ja byłam spokojna. W milczeniu znosiłam wszystkie zabiegi fryzjerki i kosmetyczki. Nawet się nie obejrzałam, jak byłam uczesana, umalowana i ubrana w suknie ślubną. Spojrzałam na siebie w lustrze. W oczach nie było radości. Czy o takim ślubie marzyłam? Na pewno nie, ale było za późno. To ja wszystko zniszczyłam.

O 14;30 przyjechał Przemek z rodzicami. Czekali w korytarzu. Gdy schodziłam na dół, czułam na sobie ich spojrzenie. Podniosłam wzrok, by sprawdzić reakcję. Mój narzeczony nawet się uśmiechnął na mój widok.

- Maja, wyglądasz przepięknie- zachwycił się mój tata.

Rodzice udzielili nam błogosławieństwa i kilka chwil później Przemek prowadził mnie do samochodu. Otworzył przede mną drzwi i pomógł wsiąść, a następnie zajął miejsce obok mnie.

- Pięknie dziś wyglądasz- powiedział i pocałował mnie w dłoń.

- Dziękuje- próbowałam się uśmiechnąć. Nie zasłużyłam sobie na niego. Ile razy można wybaczyć zdradę z jedną i tą samą osobą? Zdecydowanie za szybko minęła mi droga do kościoła. W myślach cały czas wspominałam Włodarczyka. Tylko tego mi nikt nie zabierze. Przed świątynią było już mnóstwo ludzi. W końcu wesele na 300 osób... Z pomocą narzeczonego wyszłam z samochodu. Podeszliśmy pod drzwi. Przemek zniknął już w tłumie. Poszedł sprawdzić u swojego świadka, czy ma obrączki, a potem miał już czekać w środku przy ołtarzu. Oddaliłam się nieco od tłumu. Musiałam zaczerpnąć kilku głębokich wdechów. Dostrzegłam Kornelię, która paliła papierosy, razem ze swoją przyjaciółką.

- Nie podziękowałam ci jeszcze za USG- zaczęła moja siostra.

- Podziałało? 

- Chciał pójść do ginekologa wiec poprosiłam tą twoją znajomą, żeby wrzuciła jakąś płytkę. Żebyś widziała jego minę jak zobaczył płód- zaśmiała się.

- Nie jesteś w ciąży!- krzyknęłam z oburzeniem, podchodząc do nich.

- Oczywiście, że nie- prychnęła.- Zasłużyliście sobie oboje na każdą chwile cierpienia! Wiesz co mi dzisiaj powiedział? Że nawet nosząc jego dziecko, nie sprawie, że mnie pokocha i nigdy ze mną nie będzie!- widziałam w jej oczach szał i łzy.- Nie chce mnie, tak po prostu- szepnęła.- Zabrałaś mi go i teraz płacisz odpowiednia cenę- wysyczała.- Jest już za późno, żeby cokolwiek zrobić- zaśmiała się.

- Maja, już czas- przyszedł po mnie ojciec.- Goście są w środku, czekają na ciebie- wziął mnie pod ramie i poprowadził mnie pod budynek. Kornelia weszła do środka, posyłając mi triumfalny uśmiech. Gdyby nie jej kłamstwo byłabym teraz z Wojtkiem. Po chwili i na nas przyszedł czas. Pod rami z ojcem weszłam do kościoła. Wszyscy wstali, w tle zagrzmiały organy, a przy ołtarzu czekał Przemek. Za późno na wszystko........

----------------------------------------
Wróciłam xd Praga piękna, ale jednak dom to dom ;)
Dziękuje wszystkim za nominację ;) Odpowiem na pytania i nominuję jak znajdę więcej czasu ;)
Przepraszam za błędy
Do następnego ;) <3